In de kruiskerk van Amstelveen gaf ik een concert waarin Bach de hoofdrol had.
Ieder seizoen is er daar een speciale Bach-serie, waarbij afwisselend de Bach viool-solo sonates/ partita’s en de cello-suites worden uitgevoerd.
Dit seizoen zijn de sonates aan de beurt, en ik had de eer om de grootse C groot sonate BWV 1005 uit te voeren.
Een monumentaal werk met één van de langste Fuga’s die Bach ooit heeft geschreven.
Als ik deze fuga achter elkaar speel, heb ik altijd de sensatie dat ik steen voor steen een enorme
kathedraal aan het bouwen ben in klanken; een klinkend architectonisch wonder!
De fuga wordt vooraf gegaan door een Adagio waarin aan het begin onmiskenbaar kerkklokken klinken. Alsof het publiek wordt uitgenodigd om naar binnen te komen. (in werkelijkheid zat het publiek al aandachtig te luisteren vanaf de eerste noot)
Het doet mij ook altijd denken aan de kerkklokken van de Kruiskerk, die ik iedere zondagochtend kan horen vanuit mijn woning in Amstelveen, dus hoe toepasselijk om juist deze sonate, uitgerekend op een zondag daar uit te voeren!
De 3e sonate is niet alleen de langste sonate qua tijdsduur, maar ook de meest ruimtelijke qua opzet.
Dat komt vooral door de meerstemmigheid, en hoe Bach in het Adagio en Fuga op meesterlijke wijze de aanwezigheid van stemmen suggereert, zonder dat deze werkelijk klinken; de kunst van de illusie.
In een grote ruimte als de Kruiskerk met veel akoestiek, komt deze sonate dan ook helemaal tot zijn recht.
Luister naar de live-opname van het adagio
Luister naar de live-opname van het adagio
9-2-2020
Kruiskerk, Amstelveen